Η φύση χάρισε τα ομορφότερα χρώματά της στη Δρύμου. Πλούσια βλάστηση με άγριους θάμνους και λουλούδια απλώνονται στις ακαλλιέργητες εκτάσεις του χωριού, προσδίδοντάς του μια ξεχωριστή ομορφιά.
Στη Δρύμου, συναντά κανείς εκτάσεις με ελιές, αμπέλια αλλά και αμυγδαλιές, οι οποίες όταν είναι ανθισμένες δημιουργούν μια υπέροχη εικόνα. Μερικά από τα φυτά, ζιζάνια και θάμνους που φυτρώνουν στη Δρύμου και τα οποία παρουσιάζονται από το Γιάννη Μηλιατού, αναγράφονται στον ακόλουθο πίνακα:
| ΧΛΩΡΙΔΑ |
ΧΛΩΡΙΔΑ |
ΧΛΩΡΙΔΑ |
| αυρόσσιυλλος |
καυκαρούες(αγριοαγκινάρες) |
μοσφιλιά |
| ανεμώνη (λαλές) |
κολοκυθιά |
μουριά |
| αροδάφνη (πικροδάφνη ή αροάμνα) |
κόνιζος |
ντομάτα |
| βάτος |
κουντούρα |
ξυσταρκά |
| γαϊδουράγκαθα(γαουράγκαθα) |
λάζαροι (σιμιλλούδκια) |
ρασίν |
| γαλατούνες |
λαψάνα |
ριζάρι(θρουμπί) |
| έρκαστη (έρκαστος) |
μαζίν |
στρουθκιά |
| καππαρκά (καππάρι) |
ματσικόριδον |
τρέμιθος |
| καρπουζιά |
μολόχα |
|
Στα παλιά χρόνια, η γη της Δρύμου ήταν σπαρμένη κυρίως με σιτηρά και όσα προϊόντα, όπως υπογραμμίζει ο Γιάννης Μηλιατού, ήταν απαραίτητα για την οικογένεια, παρόλο που η γη ήταν κατάλληλη και για την καλλιέργεια των αμπελιών. Εντούτοις, η φτώχια δεν επέτρεπε την εκτεταμένη αμπελοκαλλιέργεια και ως εκ τούτου μέχρι και τη δεκαετία του ’60 δεν συναντούσε κανείς πολλά αμπέλια, εκτός από αυτά των μεγαλοκτηματιών. Παράλληλα, οι κάτοικοι της Δρύμου ασχολούνταν και με την ελαιοκαλλιέργεια. Σύμφωνα με τον Μηλιατού, δεν κατείχαν αρκετοί ελιές γι’ αυτό και οι κάτοικοι επεδίωκαν να νοικιάσουν ελιές από την εκκλησία, αφού απ’ αυτές θα εξασφάλιζαν τις ελιές και το λάδι που χρειάζονταν για να καλύψουν τις διατροφικές τους ανάγκες.
Πηγή:
Μηλιατού Γιάννης, Δρύμου, Ιστορική, Κοινωνιολογική και Λαογραφική Επισκόπηση, Λευκωσία 2007
|
