Αφιέρωμα στη Δρύμου
Δρύμου μου όμορφον
χωρκόν μ’ αμυγδαλιές
κι’ αμπέλια, συ που γεννάς
ομορφονιές και όμορφα
κοπέλια.
Ζωγράφος να ’μουν ήθελα
για να σε ζωγραφίσω τα
όμορφα τα κάλλη σου να
αποθανατίσω.
Στο τέλος αποφάσισα
ποίημαν να σου γράψω τες
ομορκές του τόπου σου για
να τες περιγράψω.
Στους πράσινους τους
κάμπους σου και στις
βουνοπλαγιές σου
γλυκολαλούν οι πέρδικες τις
τόσες ομορφιές σου.
Κελαηδήματα πουλιών
σμίγουν με τον αγέρα και
ενώνονται με του βοσκού
την όμορφη φλογέρα.
Με χίλια μύρια λούλουδα
σε προίκισεν η φύση έχεις
τρεχούμενα νερά, έχεις και
κρύα βρύση.
Τα πέτρινα σπιτάκια σου
εδώ και κει κτισμένα
μοιάζουν μ’ αστέρια
τ’ ουρανού στο σύμπαν
σκορπισμένα.
Ντυμένη μες το πράσινο με
τους ψηλούς τους Δρύες,
εσύ δεν θέλεις μέγαρα και
πολυκατοικίες.
Εσύ που καυσαέρια είσαι
απαλλαγμένη έχεις αέρα
καθαρό Δρύμου μου
αγαπημένη.
Την νύχτα μες την ξαστεριά
και τ’ αργυρό φεγγάρι ακούς
του γκιόνι την φωνή όπου
γυρνά εδώ και κει τον
αδελφό του ν’ άβρει.
Στην ταπεινή σου Εκκλησιάν
οι χωρκανοί τραβούσιν
άφτουν κερίν στην Παναγιά
και την παρακαλούσιν.
Να ευλογεί τους κόπους
τους και τα δουλεύματά τους
κ’ από του χάρου το σπαθίν
να βλέπει τα παιδιά τους.
Δρυμιώτες που ευρίσκετε
ούλοι σας σωρεμένοι
εύχομαι και παρακαλώ να
είστ’ αγαπημένοι.
Δημήτρης Στεφάνου |
